Skóra

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Toni Morrison i nie powiedziałabym, że udane. Z racji tego, że było w tej powieści tyle treści, nie wiem, co ostatecznie było jej główną osią fabularną. W czasie lektury miałam wrażenie, że niepotrzebnie poznajemy rozdziały z perspektywy tylu osób, choć muszę przyznać, że pokazanie tej samej sytuacji z perspektywy dwóch osób, było fajnym zabiegiem –
uwiarygadniało tę historię. Nie spodobało mi się zakończenie. Nie chcę spojlerować, ale bardzo nie lubię, kiedy ten wątek pojawia się w powieściach i staje się „magicznym” rozwiązaniem wszystkich problemów postaci. Pojawiały się w tej książce kwestie, które nie zostały wyjaśnione. Postaci też miały kilka cech na krzyż i nic więcej. W ogólnym rozrachunku „Skóra” wydaje mi się niedopracowaną powieścią. Był potencjał, np. w języku, ogólnym zamyśle czy tematyce, ale po drodze coś nie kliknęło. Trochę tak, jakby autorkę poganiało wydawnictwo, żeby jak najszybciej skończyła to, co pisze, bo trzeba to jak najszybciej sprzedać. Gdybym nie wiedziała, że to jest jedna z późniejszych książek Morrison, pomyślałabym, że to jest jej debiut. Dam jeszcze szansę wcześniejszej twórczości autorki, bo może to wypadek przy pracy.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Toni Morrison i nie powiedziałabym, że udane. Z racji tego, że było w tej powieści tyle treści, nie wiem, co ostatecznie było jej główną osią fabularną. W czasie lektury miałam wrażenie, że niepotrzebnie poznajemy rozdziały z perspektywy tylu osób, choć muszę przyznać, że pokazanie tej samej sytuacji z perspektywy dwóch osób, było...

Tak krótka powieść a tyle w niej treści. Rodzina, dziedzictwo, rasa, wpływ dzieciństwa na dorosłość, przemoc seksualna. Ileż tematów, ile rozmyślań podczas lektury. Jak wiele różnych znaczeń i interpretacji. I choć wielu ocenia, że to nie jest najlepsza książka Toni Morrison, to ja jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób pisarka (tu 84-letnia) opowiada czytelnikowi historie. Podoba mi się też połączenie współczesności z realizmem magicznym, który wybija się co jakiś czas spod fabuły.
W uzasadnieniu decyzji o przyznaniu Nobla Toni Morrison, Szwedzka Akademia napisała: „W powieściach charakteryzujących się siłą wizji literackiej i poetyckich wartości Morrison przedstawia najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości”. I ja poczułam to w tej króciutkiej powieści. Na pewno już niedługo sięgnę po inne książki autorki.
Ps. Uważam, że oryginalny tytuł jednak lepszy niż polski.

Tak krótka powieść a tyle w niej treści. Rodzina, dziedzictwo, rasa, wpływ dzieciństwa na dorosłość, przemoc seksualna. Ileż tematów, ile rozmyślań podczas lektury. Jak wiele różnych znaczeń i interpretacji. I choć wielu ocenia, że to nie jest najlepsza książka Toni Morrison, to ja jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób pisarka (tu 84-letnia) opowiada czytelnikowi...

Zawsze sprawdzam oryginalny tytuł, bowiem zdarza się, że dość mocno różni się od tego, który funkcjonuje w polskim tłumaczeniu. I tutaj mamy taki przypadek. "Skóra" czyli oryg. "God Help The Child". Owszem temat rasizmu pojawia się w książce, ale nie jest on wg mnie najważniejszy. Matka odrzuca swoje dziecko przerażona kolorem jego skóry, traktuje okrutnie (aż dziw, że matka tak potrafi) i to co robi, a raczej czego nie robi, ma wpływ na całe dorosłe życie Bride.
Traumatyczne dzieciństwo, brak czułości, odtrącenie, przemoc sprawiają, że bohaterowie "Skóry" to skrzywdzone dzieci, które próbują znaleźć równowagę i spokój, podejmować dojrzałe decyzje, zaakceptować siebie bezwarunkowo.

Zawsze sprawdzam oryginalny tytuł, bowiem zdarza się, że dość mocno różni się od tego, który funkcjonuje w polskim tłumaczeniu. I tutaj mamy taki przypadek. "Skóra" czyli oryg. "God Help The Child". Owszem temat rasizmu pojawia się w książce, ale nie jest on wg mnie najważniejszy. Matka odrzuca swoje dziecko przerażona kolorem jego skóry, traktuje okrutnie (aż dziw, że...

Niektórzy twierdzą, że to najsłabsza powieść Toni Morrison, ale ja się z tym nie zgadzam (bo przeczytałam kiedyś „Miłość”).

Przyznam, że czułam pewien niedosyt i wolałabym, żeby książka była nieco dłuższa – wręcz pragnęłam więcej detali, nieważne, jak nużących czy spowalniających postęp wydarzeń. Ale ta powieść i jej forma pokazują, jak genialna była Toni Morrison: historię osadzoną w czasach współczesnych czyta się zupełnie inaczej niż pozostałe dzieła autorki, ma ona zupełnie inne tempo, inny wydźwięk, inny klimat; bohaterowie mają inny głos, a każda postać wnosi inny sposób narracji do świata powieści.

Światu literatury brakować będzie Toni Morrison, a tę pustkę będziemy odczuwać dotkliwie jeszcze długo.

Niektórzy twierdzą, że to najsłabsza powieść Toni Morrison, ale ja się z tym nie zgadzam (bo przeczytałam kiedyś „Miłość”).

Przyznam, że czułam pewien niedosyt i wolałabym, żeby książka była nieco dłuższa – wręcz pragnęłam więcej detali, nieważne, jak nużących czy spowalniających postęp wydarzeń. Ale ta powieść i jej forma pokazują, jak genialna była Toni Morrison:...

Ok, miejscami naprawdę dobry język. Ale ta książka jest za słaba na Nobla, może inne utwory autorki są lepsze.

Ok, miejscami naprawdę dobry język. Ale ta książka jest za słaba na Nobla, może inne utwory autorki są lepsze.

Po rozpoczęciu lektury nasuwało mi się określenie "intrygująca", zostało tak do finału. Fajnie się czyta, ale na takie mocne 6.

Po rozpoczęciu lektury nasuwało mi się określenie "intrygująca", zostało tak do finału. Fajnie się czyta, ale na takie mocne 6.

Ponura, oczyszczająca opowieść o niedopowiedzeniach, braku porozumienia i trudnym dzieciństwie: głównej bohaterki Bride (pięknej kobiety sukcesu o niezwykle ciemnym odcieniu skóry, której surowa matka nie potrafiła zaakceptować, która ma trudności w nawiązywaniu głębszych relacji i coś na sumieniu),jej byłego chłopaka Bookera (który nie potrafi się odnaleźć w życiu po wielkiej tragedii rodzinnej) oraz ludzi z ich otoczenia, z których właściwie każdy musi pokonać demony przeszłości.

Ponura, oczyszczająca opowieść o niedopowiedzeniach, braku porozumienia i trudnym dzieciństwie: głównej bohaterki Bride (pięknej kobiety sukcesu o niezwykle ciemnym odcieniu skóry, której surowa matka nie potrafiła zaakceptować, która ma trudności w nawiązywaniu głębszych relacji i coś na sumieniu),jej byłego chłopaka Bookera (który nie potrafi się odnaleźć w życiu po...

Czytając ta książkę miałam bardzo mieszane uczucia i dalej takie mam. Po tej autorce spodziewałam się czegoś więcej, czegoś co mnie porwie. W tym przypadku tak nie było. Fabuła wydawała się dość ciekawa ale szybko się zawiodłam. Wątki wyglądały jak na niedokończone i niepewne. Niestety nie porwała mnie.

Czytając ta książkę miałam bardzo mieszane uczucia i dalej takie mam. Po tej autorce spodziewałam się czegoś więcej, czegoś co mnie porwie. W tym przypadku tak nie było. Fabuła wydawała się dość ciekawa ale szybko się zawiodłam. Wątki wyglądały jak na niedokończone i niepewne. Niestety nie porwała mnie.

Po tej autorce spodziewałam się dużo więcej. Czytając ‚ Skórę’ miałam nieodparte wrażenie, ze płytkość i powierzchnownosc w potraktowaniu tematu ubrano w ‚skórę’ na wyrost - bardzo zgrabnej symboliki, w której aż się prosiło o rozbudowanie tematów i wątków, albo ich pogłębienie. Jak dla mnie to wszystko się bardzo gryzło i wywołało tylko niedosyt. Plus za formę, minus i wielki żal za tak trywialną psychoanalizę bohaterów.

Po tej autorce spodziewałam się dużo więcej. Czytając ‚ Skórę’ miałam nieodparte wrażenie, ze płytkość i powierzchnownosc w potraktowaniu tematu ubrano w ‚skórę’ na wyrost - bardzo zgrabnej symboliki, w której aż się prosiło o rozbudowanie tematów i wątków, albo ich pogłębienie. Jak dla mnie to wszystko się bardzo gryzło i wywołało tylko niedosyt. Plus za formę, minus i...

Skóra to trochę dziwna lektura. Z jednej strony zawiera w sobie ciekawe motywy, realizacja też nie jest najgorsza, a z drugiej strony jakby trochę tych motywów było jednak za wiele jak na tak króciutką powieść. Nie zmienia też ta książka wiele. Przeczytałam w niecałe 2,5 godziny, więc owszem, wciągnęła (początkowo bardzo nawet zaintrygowała, bo ja lubię takie nieoczywiste, niedopowiedziane wstępy),ale dziś po 3 dniach od przeczytania nie umiem o niej powiedzieć wiele. Nie zapadnie ona w mojej pamięci, choć zaostrzyła z pewnością apetyt na prozę Morrison. No i ten tytuł... Z jakiegoś powodu oryginalne 'God Help the Child' zostało zamienione na 'Skórę'. Ja wiem, że w prozie Morisson rasa odkrywa kluczową rolę, ale taki tytuł zupełnie zmienia focus książki. Do tego oryginalny tytuł to ostatnie zdanie książki. No i oryginalny tytuł świetnie oddaje clue tej powieści, a polski jedynie je spłyca. Szkoda. Nie jest to zła powieść. Te 2,5 godziny nie zostały zmarnowane. Ale rewelacji też nie było.

Skóra to trochę dziwna lektura. Z jednej strony zawiera w sobie ciekawe motywy, realizacja też nie jest najgorsza, a z drugiej strony jakby trochę tych motywów było jednak za wiele jak na tak króciutką powieść. Nie zmienia też ta książka wiele. Przeczytałam w niecałe 2,5 godziny, więc owszem, wciągnęła (początkowo bardzo nawet zaintrygowała, bo ja lubię takie nieoczywiste,...